Het verhaal van Patricia Hut
Patricia Hut is gereanimeerd op 10 juni 2020. Lees haar verhaal hoe haar leven is gered door Tjacco en burgerhulpverleners.
‘Mei 2020 heb ik te horen gekregen dat ik PLN (een genetische hartspierziekte) heb. Desondanks voelde ik mij goed, niet wetende wat er 10 juni 2020 zou gaan gebeuren…
Voelde je het aankomen? Hoe voelde je voordat het gebeurde? Allemaal vragen die ik naderhand gesteld kreeg. Mijn antwoord: ‘Nee, ik voelde het niet aankomen, ik voelde me juist goed!’
Ik was thuis en zat op de bank te praten met Tjacco. Ik weet nog dat het tegen 18.00 uur was. Plotseling kreeg ik vanuit m’n rechteroog sterretjes te zien en BAM alles werd zwart voor m’n ogen. Daarna weet ik niets meer en een stuk van de film kwijt. Achteraf maar beter ook…
Het bleek dat ik een hartstilstand had. Tjacco is gelijk begonnen met reanimeren. 112 werd gebeld, dan gaat er ook gelijk een oproep uit naar de burgerhulpverlening met mededeling: ‘Hartstilstand, geen circulatie geen ademhaling meer, AED noodzakelijk en hulp met reanimeren’.
Daniel Scholing was er als eerste bij en heeft geholpen met de reanimatie. Binnen 3 minuten waren ook burgerhulpverleners Mark Smink met een AED, Ancilla Doorten, Alfred van Dijk en Martijn Meekhof ter plaatse om te helpen. Na 2 schokken van de AED was ik er weer! Niet volledig bewust, maar er was weer circulatie van bloed en zuurstof en mijn ademhaling was weer gestart.
Ik was stabiel toen het ambulancepersoneel aankwam. Daarna ben ik met de ambulance naar het UMCG gebracht waar ik ‘s avonds rond 21.30 uur op de hartbewaking bijkwam. Het besef kwam nog niet echt binnen van wat er allemaal was gebeurd. Maar de dagen erna zeker wel!
Dankzij het dappere en snelle optreden van Tjacco, de burgerhulpverleners en de schokken van de AED, kan ik godzijdank zelf dit verhaal met jullie delen. Gelukkig heb ik geen beperkingen, in de zin van hersenbeschadiging, opgelopen door het snelle handelen van iedereen! Duidelijk mag zijn dat een netwerk van burgerhulpverleners meer dan noodzakelijk is! En het beschikbaar zijn van diverse AED’s!
Een ieder die bij mijn reanimatie was ben ik ontzettend dankbaar, dat weten ze. De AED-club, zoals ik ze noem, heb ik mogen ontmoeten en we konden onze verhalen met elkaar delen wat heel fijn is geweest.
Op dit moment gaat het weer goed met mij. Maar na bovengenoemde periode heb ik nog wel weer behoorlijke diepe pieken en dalen meegemaakt en inmiddels leef ik met een steunhart waar ik me nu goed mee red.
Tuurlijk leef ik met beperkingen nu ik een steunhart heb. Ik sta op de lijst voor een harttransplantatie. Maar ik sta positief in het leven. Ik bekijk wat ik allemaal nog wel kan doen i.p.v. leven in wat niet meer kan. En ik kan zeggen dat er veel mogelijk is als je het maar wilt zien en voelen.
Ik ben dankbaar voor m’n leven met alle lieve mensen om me heen! En geniet van elke dag, want er is elke dag wel iets om te lachen en van iets moois te genieten!’