Om 11.00 uur had ik een afspraak bij mijn huisarts. Maar omdat de pijn aanhield en behoorlijk hevig was, heb ik contact met de huisarts gehad en de afspraak verzet naar 9.50 uur. Mijn vrouw was ondertussen ook beneden om mij te vergezellen naar de huisarts. Om 9.15 uur voelde ik van 2 kanten op mijn borst de hartinfarct binnen komen en zei nog tegen mijn vrouw: ‘Hartinfarct’.

Ik zat voor dood op de stoel en mijn vrouw heeft heel adequaat gehandeld. Zij heeft door medische beperkingen geen reanimatie, maar heeft blijkbaar in de loop der jaren zoveel van mij meegekregen dat ze direct 112 belde. ‘Mijn man zit dood op de stoel’, zei ze en ze gaf direct het adres door. Vervolgens heeft ze mij op de grond gelegd, zo goed en kwaad als mogelijk. Binnen 1 minuut stond de eerste hulpverlener al voor de deur en vrij snel gevolgd door ongeveer 8 personen. De reanimatie werd opgestart en er werd gebruik gemaakt van mijn eigen AED, die standaard in mijn auto ligt. Als EHBO-er ben ik bijna beroeps als medewerker van een hulpverlenersbedrijf en zelfstandige inzet bij een grote landelijke discotheek.

In de loop van de reanimatie kwamen er meerdere hulpdiensten binnen. De politie, 2 ambulances en een Wens-ambulance omdat die toevallig in het dorp was. In de tussentijd heeft mijn AED reeds 3 ‘klappen’ gegeven en de tijd overbrugt die andere hulpdiensten nodig hadden.

Er is perfect gereanimeerd. Ik heb hele grote complimenten kunnen overbrengen aan een ieder. Maar vooral de politieagenten ter plaatse. Geen haantjes gedrag, maar het soort EHBO wat ik zelf altijd probeer uit te dragen: Maak het product van het geheel meer als individueel opgeteld. De ene agent heeft zich om mijn vrouw bekommerd en de ander is mee gaan reanimeren. De ambulances waren er binnen de wettelijke aanrijtijd maar zouden zonder het gebruik van mijn AED toch te laat zijn geweest (Opmerking van mijn cardioloog).

Na 8 minuten, en de eerste klap van de AED van de ambulancedienst kwam ik weer bij bewustzijn. Ondertussen zat er ook een infuus in mijn hand met de nodige medicatie. Iemand zei: ‘Knijp is in mijn hand en het eerste wat ik dacht was: ik heb een hartinfarct overleefd’.

Hierna ben ik met spoed naar het Catharineziekenhuis in Eindhoven gebracht. Waar een uiterst vriendelijk team onder leiding van cardioloog dr. el Farissi mij opving. Er werd mij gevraagd om deel te nemen aan een nieuw onderzoek, ICE, waarbij het hart in koude toestand wordt geholpen. Omdat ik altijd voor vernieuwingen ben, heb ik daarvoor mijn toestemming gegeven. Ik heb een stent ingebracht gekregen, in een zijtak vaan de voorste grote slagader. De arts verklaarde dat mijn hart verder geen afwijkingen had. In eerste instantie ben ik naar het Jeroen Bosch ziekenhuis in Den Bosch gebracht, maar omdat ik deelnemer was van die nieuwe methode nog dezelfde dag terug naar Eindhoven. Maandag opgenomen en zaterdag weer ontslagen uit het ziekenhuis.

Het vreemde was en is dat ik nooit angst heb gehad. Altijd ben ik rustig geweest en dankbaar dat ik het overleeft heb. Na mijn ontslag ben ik na enkele weken aan de hartrevalidatie begonnen. Ook weer geheel zonder angst. Ondertussen zijn er verschillende CT en/of MRI scans gemaakt en de conclusies waren voor mij zeer gunstig. Bijna geen hartschade en een output van 51% waarbij aangetekend dat 50% bij een 70-jarige de standaard is. Ondertussen ben ik wel 15 kilo afgevallen. Ik fiets en beweeg veel meer dan voor mijn infarct en ik heb op dit moment geen klachten meer. Alles doe ik weer als vanouds. Ik mag mij zeer gelukkig prijzen!